Blog

Herdenken doet de band verdiepen

Een paar dagen geleden, 25 maart, was de geboortedag van mijn moeder. Het is een datum die bijblijft als een feestelijke dag die wij samen met de familie vierden. Ook na haar heengaan blijft de feeststemming voelbaar met een levende herinnering aan moeder.

Ik zie vóór me hoe ze op haar 90e verjaardag ons allen toespreekt; ontspannen en open als een volleerd spreekster. Maar, als ik mij goed herinner sprak zij niet zo gemakkelijk in het openbaar. Het was mijn vader die tijdens familiebijeenkomsten tegen het kristallen glas tikte om aandacht te vragen voor zijn speech. We luisterden allemaal; ik denk iedereen met een bepaalde trots omdat hier onze (schoon)vader en echtgenoot sprak. In zijn eigenheid met de voor ons zo vertrouwde stijl en humor. Wat voelde dat fijn, mijn vader zo te zien en te gniffelen om zijn charmante stopwoordjes!

Toen vader er niet meer was, waren het de zonen/mijn boers die deze rol overnamen. Echter, op 25 maart 2017 was het moeder die het voortouw nam. Ze had een klein briefje in de hand, dat dichtgevouwen bleef. Ik weet niet meer zo goed wát ze vertelde, het was veeleer de wijze waaróp ze daar stond. Als een volleefd mens dat daadwerkelijk heeft ervaren waar ‘t in het leven om gaat. Haar laatste woorden hadden deze strekking: ‘Lieve mensen, GENÍET, GENÍET, GENÍET…’ Ze zei het met een ongedwongen overtuiging, uit het diepst van haar hart.

Genieten, dat kon mijn moeder. Van elk knopje dat zich vormt aan plant of boom, van de vogel die zingt en zweeft op zijn vlucht, van de ontwapenende babyglimlach, de kwispelende hond, de balletdansers in lichaamsbalans, klassieke muziek…Moeder liet zich eenvoudig raken door schoonheid en puurheid. Door dát wat zich aan je toont en wat niets terugverlangt.

In het jaar van haar speech heb ik ervaren dat zij óns gaf, terwijl zij niets terug verlangde. Hoe dichter we de datum van haar overgaan naderden, des te intenser sprak ze ieder van ons toe. Met bemoedigende woorden raakte ze denk ik ieder van ons. Het was ook weer de wijze waaróp ze het zei. Zónder een enkele lading, volledig vrij, liet ze ons voelen vóórt te gaan, ook al was het hare bijna voorbij.

In juli 2022 heb ik mijn moeder herdacht in een plechtigheid. Het was de examenopdracht van de opleiding tot Ritueelbegeleider: ‘begeleid de herdenking van iemand die enige tijd geleden is overleden’. Ik koos ervoor mijn moeder opnieuw in het licht te zetten. Zó bijzonder om mij bijna vijf jaar na haar heengaan op deze speciale wijze met haar te verbinden. Een levensverhaal over haar te schrijven en de ceremonie van Welkom tot Slot voor te dragen. Mijn moeder kwam voorbij in tal van situaties en ik ervoer haar zo ánders dan voorheen. Alsof gebeurtenissen dieper waren doorgedrongen omdat er een nieuw en rijper Licht op scheen.

Precies dít doet de band met mijn moeder verdiepen en intenser voelen. De schoonheid en puurheid van onze relatie voeren nu de boventoon. Het blijft stimuleren en inspireren om voort te gaan, te groeien en bloeien.

Zo, heb ik de kracht van het plechtig Herdenken ervaren; als een BetekenisVol Ritueel dat de relatie met de dierbare verder verdiept.

GENÍET, GENÍET, GENÍET…

afscheid nemen ritueelbegeleider